The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim Film İncelemesi

The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim Filminin Özeti

“The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim”, J.R.R. Tolkien’in eserlerinden esinlenen bir animasyon filmidir. Hikaye, Rohan’ın efsanevi kralı Helm Hammerhand’ın önderliğinde, düşmanlarıyla verdiği savaşı anlatır. Helm ve halkı, Isengard’ın karanlık güçlerine karşı direniş gösterirken, cesaret, fedakarlık ve efsanelerle dolu bir mücadele sergiler. Rohan’ın kökenleri ve savaşın ardındaki hikayeler, epik bir anlatımla izleyiciye sunulmaktadır.

Filmin İncelemesi

Bazen, bir filmin neden yapıldığını bilmek, bilmeniz gereken her şeyi size söyleyebilir. Yönetmen Kenji Kamiyama’nın (“Blade Runner: Black Lotus”) Peter Jackson’ın “Yüzüklerin Efendisi”ne animasyonlu bir öncül olan “Yüzüklerin Efendisi: Rohirrim Savaşı” eseri, zaman zaman göz kamaştırıcı ancak nihayetinde gereksiz bir film olarak, yalnızca var olmak üzere kurumsal bir zorunluluğun ötesine geçemiyor.

Amazon’un J.R.R. Tolkien eserlerinin dünyasını genişletme çabasına karşı geride kalmamak için Kamiyama’nın filmi hızlandırıldı ve New Line Cinema’nın film uyarlama haklarını kaybetmemesi için yaratıldı. Bu ön koşuldan doğan film, en iyi haliyle, kendine ait bir hikaye anlatıyor; animasyonun görkemi Hayao Miyazaki’nin eserlerini çağrıştırıyor, evet, ama aynı zamanda Makoto Shinkai’yi de.

Ancak bu sahneler az ve uzak; mevcut haliyle, aşkın olmadığı bir ilişki—yetkin bir şekilde yapılmış, ancak ilham verici ve aceleci bir öz önem duygusuyla titreşiyor. Bir stüdyonun bir franchise’ın haklarını korumaya çalışırken yaptığı daha kötü “sanat” eserleri var, ama bir projenin şirketinin talimatlarını bu kadar açık bir şekilde yansıttığı son zamanı hatırlamak zor.

Filmin başında, Miranda Otto, kalkan savaşçısı Éowyn rolüne geri dönüyor ve gördüğümüz olayların, Bilbo Baggins’in Sauron’un yüzüğünü aldığı dönemden yaklaşık iki yüz yıl önce gerçekleştiğini anlatıyor.

Helm Hammerhand (Brian Cox, Logan Roy’un bencilliğini yansıtırken ona daha savaşçı bir sertlik katıyor) ve oğulları Hama (Yazdan Qafouri), Haleth (Benjamin Wainwright) ve Héra (Gaia Wise) tarafından yönetilen Rohan krallığı, daha iyi günler görmüştür. Merkezdeki çatışma, Dundelings lideri Freka’nın (Shaun Dooley), Helm’in liderliğine meydan okuması ve oğlu Wulf’u (Luke Pasqualino) Héra ile evlendirmeyi önererek savaş halinde olan ailelerini bir araya getirmek istemesiyle başlar.

Özgür ruhlu Héra, Miyazaki’nin heroinleri gibi Nausicaä’yı çağrıştırarak, Wulf’u bir arkadaş olarak görür ve taht için hırsları yoktur. Sinirli Freka, onu ve Hammerhand ailesini karalar, bu da Helm’i öfkelendirir. Kral, kendisi ve Freka’nın sorunlarını eski usul bir dövüşle çözmelerini önerir.

Ancak bu, Helm’in yanlışlıkla Freka’yı bir yumrukla öldürmesiyle ölümcül bir şekilde tırmanır (Cox burada özellikle harika; “İmkansız, ona sadece bir kez vurmuşum” cümlesini gurur ve pişmanlık karışımı bir şekilde veriyor). Pişman bir Wulf, Rohan krallığına karşı intikam yemini eder ve yıllarca süren bir kuşatma ve saldırı başlatır.

Filmi geri çeken en büyük sorun, gelişmemiş karakterleridir; bu, Wise’ın Héra’yı anında sevimli kılan türden bir kayıtsızlıkla seslendirdiği göz önüne alındığında, gerçek bir üzüntü kaynağıdır. Kamiyama’nın karakterlerinin üç boyutlu olmasına izin verdiği birkaç an vardır; örneğin, Héra’nın dev şahinlerle bağ kurmaya çalıştığı erken bir sahne.

Bu sahne çoğunlukla sessizdir ama Héra’nın doğaya olan sevgisini ve ata binme becerisini anlatır; Héra’nın şahin peşinde koştuğu ve kanatlarının gölgesinde kaldığı muhteşem bir görüntü vardır, bu da ona gelecek olan denemelerin ve sıkıntıların bir tür önceden haber verme işlevi görür. Filmin daha fazla böyle anları olmaması bir kayıptır ve çok sık olarak, olayların kurgusu, şimdiye kadar tanık olduğumuz sınırlı karakter gelişimi ile çelişiyor.

En bariz örnek, Héra’nın bir olifantı yendiği sahneden sonra, hemen ardından Wulf’un ekibi tarafından çok kolay bir şekilde yakalanmasıdır; önceki sahnede onun yeteneğini gördükten sonra bu, rahatsız edici bir durumdur.

Çarpıcı ve dinamik animasyon, sıradan bir anlatıyı affedebilir, ancak bu açıdan film tutarsız kalmaya devam ediyor. Özellikle filmdeki dövüş sahnelerinde parlıyor; bu sahneler, akıcı görseller sayesinde belirli bir dinamizm kazanıyor.

Bu, Wulf ve Héra’nın birçok kılıç dövüşünden birini yaptıkları sahnede en iyi şekilde görülüyor; Kamiyama’nın kamerası, onların salladığı kılıçların yayını immersif bir şekilde takip ediyor (tüm türde kesici silahlarla “Challengers’ın tenis raketi POV”unu düşünün).

Cox’un Hammerhand’ı öne çıkıyor ve düşmanlarını ezdiğinde, her kırılan kemiğin yüzünüze çarpmasını hissediyorsunuz. Cox’un boğuk sesi daha önce Orta Dünya projelerinde kullanılmamış olması inanılmaz ve onun balta gibi bir aletle çılgına dönmesini görmek bir zevk. Film aksiyon içinde olmadığında dinamizmini kaybediyor; karakterler savaşta olmadığında, yüzlerindeki düz, karton kesit ifadeleri ile repliklerin vurgulu doğası arasında rahatsız edici bir uyumsuzluk var.

Verilmesi gereken bir kredi var; filmin teması, Helm’in derin savaş alanının adını nasıl aldığını araştırsa da, “Yüzüklerin Efendisi: Rohirrim Savaşı” çoğunlukla her şeyi franchise’daki diğer filmlere utanç verici bir şekilde bağlama tuzağından ve cazibesinden kaçınıyor. Bu, bazı rahatsız edici hayran hizmetlerinden yoksun olduğu anlamına gelmiyor (“Mordor yüzüklerle ne ister?” diye bir Ork filmde daha sonra hırıltılı bir şekilde soruyor; bu cümle o kadar ciddiyetle söyleniyor ki, Sauron’un kendisinin bir an görüneceğini ve bize nedenini söylemesini bekliyordum).

Film, Wise’ın Héra’sının kraliyet kibirinden ve halkının sıkıntılarına yol açan yıkıcı hırsından özgür bir yol çizmeye çalıştığına odaklandığı anlarda kendi olmasına izin verdiğinde parlıyor. Aksi takdirde, film, franchise’ın daha iyi filmlerinin korkunç bir taklidi; nefes alan bir şeyin çerçevesini ve konturlarını taşıyan bir Nazgûl, ancak nihayetinde boş.

Filmden Sahneler